ما و من گم گشت هرگه خواب شد همبسترت

بیضهٔ عنقاست سر در زیر بالین پرت

اوج همت تا نفس باقی ست پستی می کشد

بگذری زین نردبانها تا رسی بر منظرت

ای حباب از صفر اوهام اینقدر بالیدهٔ

یک نفس دیگر بیفزا گر نیاید باورت

آتش این کاروان در هیچ حال آسوده نیست

بعد مردن نیز پروازی ست در خاکسترت

کاش از این هستی صدای الرحیلی بشنوی

می کشد هر صبح چندین پنبه ازگوش کرت

ای می مینای عشرت از تکلف پر منال

ربختی در خاک اگر لبریزکردی ساغرت

زین دبستان معنی جمعیتت روشن نشد

چون سحر از بس پریشان بود خط مسطرت

سر به زانو دوختن آنگه خیال محرمی

بی گمان این حلقه افکند ه ست بیرون درت

همچو شمعت قربت هستی بلاگردان بس است

رنگها داری که می گردد همان گرد سرت

تا به کی بندی وبال خود به دوش دیگران

آب به آیینه از شرم کف روشنگرت

خواه بر گردون قدم زن خواه رو زیر زمین

جز همین وبرانه نتوان یافت جای دیگرت

بی رگ گردن مدان در امتحان آباد عشق

تا نچربد رشته د ر سوزن به جسم لاغرت

از حلاوتگاه کنج فقر اگر آگه شوی

بوریا خواهد نیستان شد به ذوق شکرت

آبرو افزود تا جستی کنار از طور خلق

ننگ دربا درک ره بست اعتبارگوهرت

آمد و رقت نفس بیدل قیامت داشته ست

پشت و روی یک ورق کردند چندین دفترت